Ο Ισλανδός Αλ-Πινίστας στην Κάλυμνο!

Βρέθηκε ο Ισλανδός συνάδελφος Αλ-Πινίστας, που αλλού? Στην αλπική ζώνη της Καλύμνου όπου δεν φυτρώνει τίποτα και το οξυγόνο είναι αραιό καθώς είναι ανακατεμένο με ιώδιο και τσίκνα από σχάρες που ψήνουν καλα-μάρια (πολύ καλά-μάρια έχουν εδώ στην Κάλυμνο, όχι σαν τα κακαμάρια της Σαλόνικης). Ο νηφάλιος ανταποκριτής του Αλ-πινίστα τον εντόπισε καθώς υποκρινόταν πως ασφάλιζε έναν συμπατριώτη του ο οποίος μάλλον θα ήξερε κάθε τάκο της διαδρομής απέ'ξω για να μηδενίσει κάθε πιθανότητα πτώσης. Ιδού ο λεβέντης μας:

 και αν δεν το προσέξατε:

   Σε εξηγήσεις που μας έδωσε αναφέρθηκε στην χρήση του πουγκιού μαγνησίας ως 'παγονιέρα' στα μεσογειακά κλίματα για την διατήρηση της θερμοκρασίας του πολύτιμου ροφήματός του και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ίδιος και η παρέα του  λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας.
  'Στην Ισλανδία ψάχνουμε τρόπο να ζεστάνουμε τις μπύρες μας στα βράχια, όχι να τις κρυώσουμε!', δήλωσε χαρακτηριστικά ο μπαγάσας χωρίς να εξηγήσει που ακριβώς τις βάζουνε για να επιτύχουνε τον στόχο τους. Στην μίνι συνέντευξη που έδωσε στην κλεμμένη κάμερα του 'νηφάλιου λόγω απαιτητικής πρόσβασης' ανταποκρίτη του Αλ-Πινίστα επισημαίνει τις βασικές ελλείψεις που συνάντησε στην αλπική ζώνη της Καλύμνου.

Θοδωρής Χριστόπουλος, 2 χρόνια....

Θοδωρής Χριστόπουλος, 2 χρόνια....
ΠΕΡΙΔΙΝΗΣΗ ΣΕ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΣΤΟ ΦΩΣ, ΣΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ…

«Περιδίνηση και διάθλαση στο φως, στα χρώματα... Εκτίναξη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, σε κάθε σημείο του χώρου-στο άπειρο.»

Απόγευμα στο σπίτι και ο Θοδωρής τακτοποιεί με προσοχή το αναλογικό του αρχείο στη βιβλιοθήκη. «Δεν έχω παιδιά. Οι φωτογραφίες μου είναι τα παιδιά μου» λέει χαμογελώντας και χαζεύει κάτι παλιές εκτυπώσεις. Όλα είναι εκεί τακτοποιημένα και αρχειοθετημένα. Οι φωτογραφίες και οι πρώτοι πειραματισμοί στο Φ.Ο.Α.Π.Θ. του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Φίλοι, πρόσωπα, συναυλίες, στιγμές της Θεσσαλονίκης. Φωτογραφίες στον αέρα, απογειώσεις και προσγειώσεις με τους αετούς.

« Γιατί πετάμε;» Γράφει σε ένα άρθρο του για τον αιωροπτερισμό. «Μα για τον ίδιο λόγο που πετάνε τα πουλιά. Επειδή έχουμε φτερά......αν χρειάζεται να σου εξηγήσω περαιτέρω δε θα καταλάβεις ποτέ, ΠΟΤΕ δε θα καταλάβεις.»

«Ταξιδεύοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα, φλόγες γλείφουν τα πλευρά, το στήθος. Πάνω από λιβάδια καταπράσινα.»

Αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι του φωτογραφικού του έργου είναι η φωτογραφία βουνού. Εδώ βρίσκεται σε εικόνες συγκεντρωμένη η άγρια ομορφιά των βουνών της Ελλάδας και του εξωτερικού. Φωτογραφίες σπάνιες σε χειμερινές δύσκολα επαναλήψιμες διαδρομές στον Όλυμπο, αλλά και μοναχικά αγριολούλουδα στο οροπέδιο. Βουνίσιες διαδρομές βράχου μοναδικής ομορφιάς στις απόκρημνες ορθοπλαγιές της Ηπείρου-στην Τσούκα Ρόσσα, στη Γκαμήλα και την Αστράκα. Αλλά και σχοινοσύντροφοι σε χαλαρές ή σε πολύ ζόρικες στιγμές στα βουνά του εξωτερικού-στις Άλπεις, στο Πακιστάν. Και πανέμορφα πανοραμικά της οροσειράς του Καυκάσου.

Σε όλα αυτά τα καρέ τα άψογα τεχνικά και τραβηγμένα με αποφασιστικότητα, σιγουριά και μπόλικη εφευρετικότητα αντικατοπτρίζεται η σχέση που είχε ο Θοδωρής με το βουνό. Οι φωτογραφίες του έχουν καθαρότητα και σαφήνεια και πολλές διαπερνώνται από το μοναδικό χιούμορ του.

«Ναʼμαι, έρχομαι, ήρθα, εδώ είμαι, Χριστέ μου επιτέλους ναʼμαι, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ όπου πάντα τα όνειρα μου αισθάνονταν, γνώριζαν, γεννιούνταν, φώλιαζαν.
Σε αυτά τα χωράφια, εδώ.. Εμείς, εγώ, εμείς, εμείς, εμείς, να περνάμε μέσα από τοίχους, χόρτα, δένδρα. Να κυλιστούμε, να εκτιναχτούμε χωρίς βαρύτητα. Να παίζουμε και να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε.»

Το χιούμορ, η αισιοδοξία και η θετική σκέψη ήταν ο μαγικός τρόπος αντιμετώπισης και των φαινομενικά πιο αδιέξοδων καταστάσεων-άλλοτε σαρκαστικό, αρκετά μαύρο ή οξύ, ενοχλητικό ή ακατανόητο για κάποιους αλλά πάντα πανέξυπνο και εύστοχο.

Τα βιντεάκια του «Πέφτοντας» είναι ένα δείγμα παρουσίασης της πραγματικότητας απ’τη διασκεδαστική και παράδοξη όψη της. Οι στιγμές κατά τη δημιουργία τους είναι αξέχαστες...

Ποτέ δε θα ξεχάσω τις ματιές των περαστικών και ήσυχων περιπατητών πηγαίνοντας με σακίδια και άκαμπτες αρβύλες στο Σέιχ Σου με τη βέσπα και το γέλιο που είχαμε ρίξει στην παγοκολόνα που ολοένα γκρεμιζόταν ... http://peftontas.blogspot.gr/2010/04/everest.html

... Ή πόσο είχα θυμώσει περιμένοντας στο κρύο στο «Εγκεφαλικό» στο Παγγαίο για να κατέβω από ένα καρφί που κουνιόταν λίιιιιιιγο (με κρυφό «μπακάπ σιγουράτζα») για τις ανάγκες του βίντεο. http://www.peftontas.blogspot.gr/2009/12/19122009.html

Και τις δημιουργικές διαφωνίες στο μοντάζ...βάλε εδώ τη μουσική να συγχρονίζεται με τις κραμπονιές.....ουπς! Κόλλησαν όλα. Πάλι από την αρχή.

«Ότι είχαμε θεωρήσει "ήλιος" φαντάζουν αδύναμες λάμπες σε μουντό τοπίο από παροπλισμένες χίμαιρες. Εδώ το φως λούζει, διαπερνά.
Κάθαρση, έκσταση, διάχυση, εκτίναξη, περιδίνηση, διάθλαση.
Ράγες φωτεινές που τέμνονται στον αέρα εκτείνονται στο άπειρο, διαθλώνται, διασκορπίζονται, λιώνουν και γίνονται καταρράκτες από φως και χρώματα.»

Πέρα από την πλάκα και τα αστεία όμως το έργο του Θοδωρή είναι μοναδικό και σημαντικό για την ορεινή φωτογραφία στην Ελλάδα. Όποιος θέλει να δει ένα καλό δείγμα αυτής της δουλειάς όπως ο ίδιος το είχε επιλέξει και παρουσιάσει μπορεί να το κάνει στα site:

Summitpost στο προσωπικό προφίλ του Θοδωρή όπου δημοσίευε πληροφορίες και φωτογραφίες από διαδρομές και βουνά. http://www.summitpost.org/users/teochristopoulos/27923

Πέφτοντας http://www.peftontas.blogspot.gr/

Raghsur6089m η σελίδα με φωτογραφίες από την αποστολή στην απάτητη κορυφή Ragshur στο Hindukush τουΠακιστάν. http://raghshur6089m.blogspot.gr/

Overexposuredhttp://overexposured.blogspot.gr/

«Το σώμα μετεωρίζεται αφήνοντας μία γλυκιά και υπέροχη αίσθηση στο στομάχι.Χρώματα ξανά μη ειδωμένα που αλλάζουν συνέχεια. Παίζουν. Τυλίγονται. Επιταχύνονται. Ζωογονούν.

Ουσία Ουσία Ουσία Ουσία

Το εδώ γίνεται παντού και πάντα, όλα ενοποιούνται.

Ουσία Ουσία Ουσία

Όπως όταν κουνάς νωχελικά το κεφάλι σου δεξιά - αριστερά, πάνω και κάτω.»

Ο Θοδωρής ήταν από τους λίγους που έβλεπαν τα βουνά σαν τόπους έκφρασης και ελευθερίας. Τα αντιμετώπιζε με σοβαρότητα αλλά και με έναν ρομαντισμό που έχει εκλείψει. Έπαιζε το παιχνίδι πάντα με τους πιο σκληρούς κανόνες και ηθική.

Σε αυτούς τους λίγους λοιπόν που δε βλέπουν τα βουνά σαν πεδίο απέραντης ασυδοσίας αλλά σαν μέρη άγριας ομορφιάς και ελευθερίας απευθύνεται και αυτό το κείμενο.

Σε όσους μοιράστηκαν ένα σχοινί μαζί του, μια όμορφη συζήτηση γύρω από τη φωτιά και κάτω από τα αστέρια, για όσους έκαναν σχέδια για σκαρφαλώματα σε βουνά, χιόνια και απάτητες κορφές, αλλά και για όσους έζησαν μαζί του τη ρουτίνα της ζωής στην πόλη με τις χαρές και τα ζόρια της καθημερινότητας .

Για όλους αυτούς που μοιράστηκαν και μπόρεσαν να τα εκτιμήσουν όλα αυτά, το κενό που άφησε η απώλειά του είναι τεράστιο.

Με αυτό το κενό θα συνεχίσουμε να ζούμε μέχρι να ξανανταμώσουμε σε κάποιο τόπο- σίγουρα πολύ ψηλά.

«Οι εικόνες ενώνονται όλες σε μία που τα περικλείει και τα περιλαμβάνει όλα όλα τα ενοποιεί και τα κατανοεί, αισθάνεται και πραγματώνει. Τα αντίθετα ενώνονται χορεύοντας.
Πανηγύρι, γιορτή λαχτάρα, ανάσα, ζωή.»

Κείμενο-φώτο: Έφη Σπαρτινού

Σημείωση 1: Σε εισαγωγικά είναι το τραγουδάκι «περιδίνηση» των lost bodies- αγαπημένο συγκρότημα του Θοδωρή. Η μορφή του κειμένου είναι εμπνευσμένη από το εξαιρετικό κείμενο που είχε γράψει ο Θοδωρής στη μνήμη του Β. Ναξάκη «Μ’ αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του».

Σημείωση 2: Μερικές από τις πολύ χαρακτηριστικές, όμορφες «φιλμάτες» φωτογραφίες του Θοδωρή εμφανίστηκαν στο ανανεωμένο site πασίγνωστης ορειβατικής επιχείρησης. Πολλές από αυτές κομμένες γιατί δεν ταίριαζαν στη σελίδα, με άκυρες λάθος λεζάντες χωρίς καμία αναφορά στο όνομά του αλλά με την υπογραφή γνωστού μεγαλοκαταφυγιά.

Ο Θοδωρής είναι ολοζώντανος στο μυαλό μας. Το γέλιο του αντηχεί με τους χτύπους της καρδιάς μας. ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ.

Αρθράκι από Αλ Αναγνώστη, Εξπεντισιόν στην Αστράκα

Ο Αλ Πινίστας βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να δημοσιεύσει το πρώτο αρθράκι, που μόλις έλαβε στην ηλεκτρονική του θυρίδα από φίλο αναγνώστη.

Αγαπητέ Αλ Πινίστα (ξέρω ποιος είσαι γι’αυτό κανόνισε την πορεία σου), σου στέλνω αυτό το “ενημερωτικό” μέιλ μπας και ξεστραβωθείς εσύ και οι αναγνώστες σου και πάτε για κάνα σκαρφάλωμα. Παλιομπεκρούλιακα ! Σε αγάπω, σε εκτιμώ, αλλά γαμώ τον Χρήστο σου!

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ,μιας και δεν είχαμε λεφτά να κατακτήσουμε απάτητες κορυφές είπαμε να κάνουμε ένα εξπεντίσιον στην Αστράκα και την γύρω περιοχή που τόσα είχαμε ακούσει άλλα πότε δεν είχαμε δει από κοντά. Οργανωθήκαμε στα γρήγορα λοιπόν: κάνα καρύδι από δω, κάνα από κει, λίγα αλμυρά, λίγα γλυκά, ένα σφυράκι από τα σιδηρικά της γειτονίας … γέμισε το τσαντάκι! Πακετάρισμα σαρδέλα στο αμάξι και γρήγορα στο Πάπιγκο. Δεκαπενταύγουστο στην Αστράκα λοιπόν και το βουνό άδειο από αναρριχητική δραστηριότητα .

Η κατασκήνωση ιδανική και το νερό γάργαρο.

Ακολούθησαν μπιβουάκ σε απόκρημνες περιοχές, καταιγίδες που στη σκάγανε στη μέση της ορθοπλαγιάς, υποχωρήσεις, βουτιές στη λίμνη (μην πάτε έχει δράκους ;), και λίγο  σκαρφάλωμα .

Κάτι παραπάνω από τέλεια !!!!!!!!!

Και οι πολιτικοί ποζάρουν μπροστά στο μασίφ

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά γιατί όπως είπα παραπάνω το κείμενο έχει σκοπό ενημερωτικό. 

Μια από τις διαδρομές που επαναλήφθηκαν είναι και το “Πιλιέ της Βροχής“

http://www.routes.gr/?Page=el/Climbing/Routes/PilieTisVrohis

Το σχεδιάγραμμα  είναι αρκετά αξιόπιστο εκτός από ένα σημείο! Εκείνο το βελάκι( κατάβαση ) στο τέλος της διαδρομής.

Η τελευταία σκοινιά βγάζει σε  ένα τεράστιο διάζωμα και όχι στην κορυφογραμμή της Αστράκας η οποία βρίσκεται 100μ ψηλότερα .Για την επιστροφή  κινούμαστε δεξιά έχοντας πλάτη το βουνό κατηφορίζοντας προς το χαμηλότερο σημείο του διαζώματος .Εκεί κάνουμε ένα μικρό ραπέλ  (10μ, 2 καρφιά με ιμάντα) για να κατέβουμε στο  επόμενο διάζωμα. Στην συνέχεια κινούμαστε δεξιά (με πλάτη την ορθοπλαγιά) και κοντά στα βράχια μέχρι να συναντήσουμε το επόμενο λούκι και μια χαρακτηριστική μεγάλη διαμπερή σπήλια. Κατεβαίνουμε το λούκι και συνεχίζουμε δεξιά μέχρι να βρούμε το επόμενο μεγάλο λούκι που θα μας οδηγήσει και στην σάρα.

Το σκίτσο με το σωστό σχεδιάγραμμα επιστροφής

Στην πρώτη σχοινιά του Πιλιέ της Βροχής

Στα δίεδρα

Καλές επαναλήψεις! Αν θέλετε μπορείτε να παραβλέψετε το σκίτσο επιστροφής, απλά εξοπλιστείτε με καπνό, αναπτήρα, αστείο σχοινοσύντροφο/ίσα, ΦΑΚΟ! και τράπουλα.

Αλ Αναγνώστης

ΟΡΕΙΝΗ ΔΙΑΣΩΣΗ : ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ.

“Η πρώτη πτήση του ελικοπτέρου από τον τόπο της τραγωδίας με «ασήκωτο φορτίο»

ήταν στον αέρα κι ο Σταύρος αμίλητος. Στην είσοδο του κτηρίου περιμένει κόσμος. Μετά

κατάλαβα ότι ήταν συγγενείς και δημοσιογράφοι που ρωτούσαν. Δεν ξέρω τι. Με την

ανάσα κομμένη, χάθηκα μέσα στην αίθουσα των πιλότων περιμένοντας να τελειώσει αυτή

η γαμημένη μέρα.”

Κάπως έτσι ήταν η πρώτη μου επαφή με την ορεινή διάσωση-ανάσυρση των νεκρών

στρατιωτών. Ορεινή διάσωση γίνεται μόνο όταν “έγκαιρα επεμβαίνεις” στα ατυχήματα που

γίνονται στα βουνά.

Τα χρόνια πέρασαν, συζητήσεις έγιναν. Άλλες σοβαρές και άλλες όχι. Έγιναν ανάμεσα σε

ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονταν και σε άλλους που έβλεπαν το μέλλον τους

μέσα στη διάσωση.

Στη διαδρομή του χρόνου χάθηκαν σύντροφοι, πονέσαμε, μαλώσαμε, αναρωτηθήκαμε

χωρίς κανένα πραγματικό αποτέλεσμα.

Η υπόθεση “ορεινή διάσωση” βολοδέρνει ακόμα ανάμεσα σε ανυποψίαστους εθελοντές,

σε εθελοντές με μισθό(!), ανεκπαίδευτη ΕΜΑΚ, ορειβάτες, συλλόγους, ομοσπονδία και ό,τι

άλλο φαντάζεται κανείς.

Για να μιλήσει κάποιος για ορεινή διάσωση πρέπει πρώτα να αποδεχτεί ότι η ενασχόληση

με τα βουνά εγκυμονεί κινδύνους. Όποιος πιστεύει ότι η ορειβασία υπήρξε, υπάρχει και

θα υπάρχει χωρίς ατυχήματα και νεκρούς είναι τουλάχιστον ηλίθιος. Επί του παρόντος,

το λαμβάνουμε ως γεγονός το οποίο συμβαίνει. Την επιθυμία δηλαδή για ορειβασία που

πολλές φορές οδηγεί σε ατύχημα και δημιουργεί αναγκαστικά προβληματισμούς ως προς

τον τρόπο αντιμετώπισής του και ερμηνείας του. Και εκεί ακριβώς διαφέρουμε ανάλογα με

τη θέση μας.

Αν είσαι επιχειρηματίας, μπορεί να το δεις σαν ένα καλό τρόπο προβολής, αν όχι και άλλων

ωφέλιμων πραγμάτων για ‘σένα.

Αν είσαι άνεργος μικροαστούλης που νοιάζεται για το κωλαράκι του και μόνο, το βλέπεις

σαν ευκαιρία να φας λίγο από το κρατικό τυράκι. Έτσι και αλλιώς, τόσοι αργόσχολοι τρώνε.

Αν είσαι αφελής πολίτης, θέλεις να προσφέρεις βοήθεια στον συνάνθρωπο.

Αν είσαι πολίτης ηλίθιος, ιδιώτης, δε σε νοιάζει και λες “καλά να πάθει, τι δουλειά είχε να

πάει εκεί πάνω”. Καθυστερημένος.

“Αν είσαι μηδενικό, μπορείς μέσα απ’αυτό να γίνεις νούμερο”. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.

Αν εξουσιάζεις, χαίρεσαι να σου ζητούν εκλιπαρώντας βοήθεια.

Αν ανήκεις στην ΕΜΑΚ, είσαι υποχρεωμένος να οργανώνεις, να εκπαιδεύεσαι, να

συμμετέχεις και να εργάζεσαι γι’αυτό αφού πληρώνεσαι. Καλή θέληση, αποτέλεσμα δεν

είδα.

Αν είσαι οδηγός βουνού, περιμένεις μήπως σε καλέσουν προς βοήθεια.

Αν είσαι απλά ορειβάτης, περιμένεις και θυμώνεις. Θυμώνεις, πρώτον, γιατί σε πονάει

ο χαμός ενός ακόμα ορειβάτη και αναρωτιέσαι γιατί το μεγάλο ποσοστό των ορειβατών

δεν έχει κάνει μία στοιχειώδη σχολή. Δεύτερον, γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις όλα τα

προηγούμενα “αν”. Και τρίτον, γιατί εσύ που κάνεις ορειβασία, πιθανόν στο μέλλον να

είσαι αυτός που θα χρειαστεί βοήθεια – την οποία δε θα έχεις.

Ούτε επιχειρηματίες, ούτε εξουσιαστές, ούτε φυσικά και μηδενικά είδα ποτέ πάνω στα

βουνά 30 χρόνια τώρα για να χρειαστούν βοήθεια.

Εύλογα λοιπόν η ερώτηση “τι πρέπει να γίνει;” Έρχεται στο μυαλό σου και αναρωτιέσαι.

Ως οδηγός βουνού λοιπόν για πολλά χρόνια θα καταθέσω την άποψή μου σε λίγες σειρές.

Κατά την άποψή μου, η γνώση, η βαθιά γνώση του αντικειμένου είναι η βάση που πρέπει

κάποιος να πατήσει για να δώσει απάντηση.

Επειδή στην Ελλάδα καλή γνώση ορεινής διάσωσης δεν υπάρχει, καλό είναι να δούμε τους

Ελβετούς, τους Γάλλους, τους Γερμανούς διασώστες.

Αντί να ανακαλύψουμε ξανά την Αμερική, ας μάθουμε από αυτούς πώς γίνεται η ορεινή

διάσωση. Και όταν λέω να μάθουμε, δεν εννοώ θεωρητικά, αλλά στην πράξη.

Σε ποιο μέρος του πλανήτη, με οργανωμένη ορεινή διάσωση, δεν υπάρχει ελικόπτερο

άμεσης επέμβασης;

Σε ποιο μέρος του πλανήτη, με οργανωμένη ορεινή διάσωση, δεν υπάρχουν επαγγελματίες

διασώστες εξειδικευμένοι, φτασμένοι ορειβάτες αλπινιστές με γνώσεις, συνεχείς

ενημερώσεις και εκπαίδευση; Πραγματικοί επαγγελματίες με καθημερινή τριβή σε

πραγματικά πεδία;

Μόνο εδώ στην Ελλάδα κρυβόμαστε πίσω απ’ την ΕΜΑΚ που όσο καλή διάθεση και να έχει,

δε δύναται να πράξει. Δεν έχει την ανάλογη εκπαίδευση.

Κρυβόμαστε πίσω από ομάδες διάσωσης (προσωπικά δεν έχω καμία απαίτηση από αυτές

τις ομάδες) οι οποίες μαζεύουν κάθε λογής αφελείς πελάτες και πίσω από την ανοργάνωτη

ορειβατική κοινότητα.

Αν πραγματικά θέλουμε ορεινή διάσωση, τότε θα πρέπει να δημιουργήσουμε, αν δεν

έχουμε, και ξέρω ότι έχουμε, ανθρώπους που θα ξέρουν να εκτιμήσουν τις συνθήκες του

βουνού, γνώστες του αντικειμένου, εκπαιδευμένους, προπονημένους, ενημερωμένους,

αποτελεσματικούς. Όχι ερασιτέχνες, όχι ορειβάτες Σαββατοκύριακου, όχι δημοσίους

υπαλλήλους παραιτημένους, όχι ιδιώτες, όχι επιχειρηματίες. Αν πραγματικά θέλουμε.

Δεν πειράζει, ας κοστίσει. Εδώ ένας κωλόγερος Τσοχατζόπουλος στοίχισε τόσο. Να βρεθούν

λεφτά όπως για τόσες άλλες παπαριές. Η ζωή ενός ανθρώπου αξίζει. Ας τα πάρουν απ’τα

λαμόγια. Υπάρχουν πολλά.

Στην Ισπανία οι Βάσκοι, απ’όσο ξέρω, για να επανδρώσουν τη δασοπυρόσβεση, πήραν εν

ενεργεία ορειβάτες. Ανθρώπους που γυρίζουν και ξέρουν τα βουνά, έτοιμοι για δράση και

όχι κρατικοδίαιτους κοιλαράδες.

Υπάρχουν τρόποι να διαλέξεις ποιους θα πάρεις. Αν θέλεις.

Αλλιώς θα τα ξαναπούμε στο επόμενο ατύχημα, φορώντας τα ωραία σήματά μας για να

φωτογραφηθούμε.

Συγνώμη για τη γραφή. Δεν έμαθα γράμματα πάνω στα βουνά.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΛΙΟΣ

.

Ευτυχισμένο το 2013 ή γιατί δεν πήρε κανείς δώρο φέτος

Ο Αλ Πινίστας εύχεται σε όλους σας καλή χρονιά με υγεία, καλά ανεβάσματα, καλά κατεβάσματα, αγάπη, αλληλεγγύη, κουράγιο, κέφι και πανηγύρια. Όλα αυτά τα ωραία και τα δύσκολα. 

   Για όλους εσάς που δεν πήρατε δώρο φέτος και αναρωτιέστε γιατί, ιδού η απάντηση:
o Άι Βασίλης ανέβηκε πρωτοχρονιάτικα Όλυμπο και δεν βρήκε κανέναν απολύτως λόγο να κατέβει..

 Όπως ο ίδιος δήλωσε σε έμ-μπυρο ανταποκριτή του Αλ Πινίστα θα το ξανακάνει και 
του χρόνου από Ξερολάκι αυτή τη φορά και όχι με φλώροταράνδους και μαλακίες.

  Είχε και τα τυχερά του o μπαγάσας: