ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ.
“Η πρώτη πτήση του ελικοπτέρου από τον τόπο της τραγωδίας με «ασήκωτο φορτίο»
ήταν στον αέρα κι ο Σταύρος αμίλητος. Στην είσοδο του κτηρίου περιμένει κόσμος. Μετά
κατάλαβα ότι ήταν συγγενείς και δημοσιογράφοι που ρωτούσαν. Δεν ξέρω τι. Με την
ανάσα κομμένη, χάθηκα μέσα στην αίθουσα των πιλότων περιμένοντας να τελειώσει αυτή
η γαμημένη μέρα.”
Κάπως έτσι ήταν η πρώτη μου επαφή με την ορεινή διάσωση-ανάσυρση των νεκρών
στρατιωτών. Ορεινή διάσωση γίνεται μόνο όταν “έγκαιρα επεμβαίνεις” στα ατυχήματα που
γίνονται στα βουνά.
Τα χρόνια πέρασαν, συζητήσεις έγιναν. Άλλες σοβαρές και άλλες όχι. Έγιναν ανάμεσα σε
ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονταν και σε άλλους που έβλεπαν το μέλλον τους
μέσα στη διάσωση.
Στη διαδρομή του χρόνου χάθηκαν σύντροφοι, πονέσαμε, μαλώσαμε, αναρωτηθήκαμε
χωρίς κανένα πραγματικό αποτέλεσμα.
Η υπόθεση “ορεινή διάσωση” βολοδέρνει ακόμα ανάμεσα σε ανυποψίαστους εθελοντές,
σε εθελοντές με μισθό(!), ανεκπαίδευτη ΕΜΑΚ, ορειβάτες, συλλόγους, ομοσπονδία και ό,τι
άλλο φαντάζεται κανείς.
Για να μιλήσει κάποιος για ορεινή διάσωση πρέπει πρώτα να αποδεχτεί ότι η ενασχόληση
με τα βουνά εγκυμονεί κινδύνους. Όποιος πιστεύει ότι η ορειβασία υπήρξε, υπάρχει και
θα υπάρχει χωρίς ατυχήματα και νεκρούς είναι τουλάχιστον ηλίθιος. Επί του παρόντος,
το λαμβάνουμε ως γεγονός το οποίο συμβαίνει. Την επιθυμία δηλαδή για ορειβασία που
πολλές φορές οδηγεί σε ατύχημα και δημιουργεί αναγκαστικά προβληματισμούς ως προς
τον τρόπο αντιμετώπισής του και ερμηνείας του. Και εκεί ακριβώς διαφέρουμε ανάλογα με
τη θέση μας.
Αν είσαι επιχειρηματίας, μπορεί να το δεις σαν ένα καλό τρόπο προβολής, αν όχι και άλλων
ωφέλιμων πραγμάτων για ‘σένα.
Αν είσαι άνεργος μικροαστούλης που νοιάζεται για το κωλαράκι του και μόνο, το βλέπεις
σαν ευκαιρία να φας λίγο από το κρατικό τυράκι. Έτσι και αλλιώς, τόσοι αργόσχολοι τρώνε.
Αν είσαι αφελής πολίτης, θέλεις να προσφέρεις βοήθεια στον συνάνθρωπο.
Αν είσαι πολίτης ηλίθιος, ιδιώτης, δε σε νοιάζει και λες “καλά να πάθει, τι δουλειά είχε να
πάει εκεί πάνω”. Καθυστερημένος.
“Αν είσαι μηδενικό, μπορείς μέσα απ’αυτό να γίνεις νούμερο”. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.
Αν εξουσιάζεις, χαίρεσαι να σου ζητούν εκλιπαρώντας βοήθεια.
Αν ανήκεις στην ΕΜΑΚ, είσαι υποχρεωμένος να οργανώνεις, να εκπαιδεύεσαι, να
συμμετέχεις και να εργάζεσαι γι’αυτό αφού πληρώνεσαι. Καλή θέληση, αποτέλεσμα δεν
είδα.
Αν είσαι οδηγός βουνού, περιμένεις μήπως σε καλέσουν προς βοήθεια.
Αν είσαι απλά ορειβάτης, περιμένεις και θυμώνεις. Θυμώνεις, πρώτον, γιατί σε πονάει
ο χαμός ενός ακόμα ορειβάτη και αναρωτιέσαι γιατί το μεγάλο ποσοστό των ορειβατών
δεν έχει κάνει μία στοιχειώδη σχολή. Δεύτερον, γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις όλα τα
προηγούμενα “αν”. Και τρίτον, γιατί εσύ που κάνεις ορειβασία, πιθανόν στο μέλλον να
είσαι αυτός που θα χρειαστεί βοήθεια – την οποία δε θα έχεις.
Ούτε επιχειρηματίες, ούτε εξουσιαστές, ούτε φυσικά και μηδενικά είδα ποτέ πάνω στα
βουνά 30 χρόνια τώρα για να χρειαστούν βοήθεια.
Εύλογα λοιπόν η ερώτηση “τι πρέπει να γίνει;” Έρχεται στο μυαλό σου και αναρωτιέσαι.
Ως οδηγός βουνού λοιπόν για πολλά χρόνια θα καταθέσω την άποψή μου σε λίγες σειρές.
Κατά την άποψή μου, η γνώση, η βαθιά γνώση του αντικειμένου είναι η βάση που πρέπει
κάποιος να πατήσει για να δώσει απάντηση.
Επειδή στην Ελλάδα καλή γνώση ορεινής διάσωσης δεν υπάρχει, καλό είναι να δούμε τους
Ελβετούς, τους Γάλλους, τους Γερμανούς διασώστες.
Αντί να ανακαλύψουμε ξανά την Αμερική, ας μάθουμε από αυτούς πώς γίνεται η ορεινή
διάσωση. Και όταν λέω να μάθουμε, δεν εννοώ θεωρητικά, αλλά στην πράξη.
Σε ποιο μέρος του πλανήτη, με οργανωμένη ορεινή διάσωση, δεν υπάρχει ελικόπτερο
άμεσης επέμβασης;
Σε ποιο μέρος του πλανήτη, με οργανωμένη ορεινή διάσωση, δεν υπάρχουν επαγγελματίες
διασώστες εξειδικευμένοι, φτασμένοι ορειβάτες αλπινιστές με γνώσεις, συνεχείς
ενημερώσεις και εκπαίδευση; Πραγματικοί επαγγελματίες με καθημερινή τριβή σε
πραγματικά πεδία;
Μόνο εδώ στην Ελλάδα κρυβόμαστε πίσω απ’ την ΕΜΑΚ που όσο καλή διάθεση και να έχει,
δε δύναται να πράξει. Δεν έχει την ανάλογη εκπαίδευση.
Κρυβόμαστε πίσω από ομάδες διάσωσης (προσωπικά δεν έχω καμία απαίτηση από αυτές
τις ομάδες) οι οποίες μαζεύουν κάθε λογής αφελείς πελάτες και πίσω από την ανοργάνωτη
ορειβατική κοινότητα.
Αν πραγματικά θέλουμε ορεινή διάσωση, τότε θα πρέπει να δημιουργήσουμε, αν δεν
έχουμε, και ξέρω ότι έχουμε, ανθρώπους που θα ξέρουν να εκτιμήσουν τις συνθήκες του
βουνού, γνώστες του αντικειμένου, εκπαιδευμένους, προπονημένους, ενημερωμένους,
αποτελεσματικούς. Όχι ερασιτέχνες, όχι ορειβάτες Σαββατοκύριακου, όχι δημοσίους
υπαλλήλους παραιτημένους, όχι ιδιώτες, όχι επιχειρηματίες. Αν πραγματικά θέλουμε.
Δεν πειράζει, ας κοστίσει. Εδώ ένας κωλόγερος Τσοχατζόπουλος στοίχισε τόσο. Να βρεθούν
λεφτά όπως για τόσες άλλες παπαριές. Η ζωή ενός ανθρώπου αξίζει. Ας τα πάρουν απ’τα
λαμόγια. Υπάρχουν πολλά.
Στην Ισπανία οι Βάσκοι, απ’όσο ξέρω, για να επανδρώσουν τη δασοπυρόσβεση, πήραν εν
ενεργεία ορειβάτες. Ανθρώπους που γυρίζουν και ξέρουν τα βουνά, έτοιμοι για δράση και
όχι κρατικοδίαιτους κοιλαράδες.
Υπάρχουν τρόποι να διαλέξεις ποιους θα πάρεις. Αν θέλεις.
Αλλιώς θα τα ξαναπούμε στο επόμενο ατύχημα, φορώντας τα ωραία σήματά μας για να
φωτογραφηθούμε.
Συγνώμη για τη γραφή. Δεν έμαθα γράμματα πάνω στα βουνά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΛΙΟΣ
.
